گوهران احمدرضا احمدی

گوهران نایاب احمدرضا احمدی در دستان ماست

          گوهران منتشر شد . سال ها ست جامعه ی شعری ما از داشتن یک تشکیلات منسجم  بی بهره است و نبود این انسجام تشکیلاتی  بازخورد های منفی بسیاری داشته که جامعه در حال گذار ما به شکل وسیعی  مبتلای این آسیب است . یکی از آرزوهای همیشگی  من گذار از این دوره در جامعه ایرانی بوده  تا جامعه ی شاعران  بتوانند به شکل تخصصی  و سامان دهی شده  با هم در ارتباط باشند ، حتی یک بار با همراهی دوستان خواستیم با انتشار مجله تخصصی شعر بخشی از آرزوهای مان را بر آورده کنیم که فقط دو شماره منتشر و متوقف شد . علی باباچاهی چند سال قبل  می گفت می خواهم یک نشریه ی  هفتگی در باره ی شعر و شاعر منتشر کنم  که نشد که نشد  با این وصف  هنوز هم آرزو دارم  در ایرانی که بیش از  پنجاه هزار شاعر زنده دارد حداقل ده نشریه ی روزانه ، هفتگی ، ماهانه و فصلنامه داشته باشیم    اما این روزها به این  حداقل دل خوشیم و خوشحال که نشریه ی گوهران هر از چند گاهی با ویژه نامه های خواندنی  در دسترس علاقه مندان قرار می گیرد و این بار گوهران با تصویری از احمد رضا احمدی  بر روی جلد  و مقالات و نقد هایی خواندنی  آمد کسانی که مایلند در باره ی زندگی و شعر  احمد رضا احمدی بیشتر بدانند  حتما این شماره  از این نشریه  را به دقت بخوانند چون هم شاعر از خودش گفت و هم دیگران در باره ی او .

در ابتدا گفتاری از شاعر در باره ی چیستی شعر آمده او بر این باور است که شاعران واقعی جهان را با تمسخر و طعن که مادر خرد آدمی است نگاه می کنند . دو تنها و دو سر گردان دو بی کس نوشته ای از احمد رضا احمدی به احمد رضا  است . عنایت سمیعی و محسن فرجی هم گفت و گویی  با احمد رضا کردند که  تازگی خاصی دارد و قابل تامل .

در بخش سنجش  نوشته هایی از هما سیار، مهرداد صمدی، شمس لنگرودی ، یدالله رویایی، شاپور جورکش و ... آمده در فصل روایت هم نوشته هایی از مسعود کیمیایی، هوشنگ گلمکانی، داریوش دولتشاهی،  ناصر صفاریان  و... به چشم می آید بخشی از این شماره ی گوهران به مکاتبات احمدرضا  اختصاص دارد که نام ابراهیم گلستان، بهمن محصص، پرویز دوایی و محمود کیانوش  به چشم می آید

احمد رضا احمدی از آغاز با انتشار طرح جریان ساز بود و پس از دوران فترت طولانی  دوباره در میان جوانان ادامه دهنده جریانی است که  از سال های  اولیه دهه ی هفتاد آغاز شده است . شخصیت شعری  احمدرضا پارادوکسیکال است با گذشت پنج دهه از عمر شاعری احمدی برخی او را شاعر بزرگی می دانند که شاعران آینده قدر و مقام او را خواهند دانست  و گروهی دیگر بر این باورند که او در تمام زندگی هنری اش حتی یک سطر شعر واقعی  نسروده است . شما  چه فکر می کنید ؟