گوهران نایاب احمدرضا احمدی در دستان ماست
گوهران منتشر شد . سال ها ست جامعه ی شعری ما از داشتن یک تشکیلات منسجم بی بهره است و نبود این انسجام تشکیلاتی بازخورد های منفی بسیاری داشته که جامعه در حال گذار ما به شکل وسیعی مبتلای این آسیب است . یکی از آرزوهای همیشگی من گذار از این دوره در جامعه ایرانی بوده تا جامعه ی شاعران بتوانند به شکل تخصصی و سامان دهی شده با هم در ارتباط باشند ، حتی یک بار با همراهی دوستان خواستیم با انتشار مجله تخصصی شعر بخشی از آرزوهای مان را بر آورده کنیم که فقط دو شماره منتشر و متوقف شد . علی باباچاهی چند سال قبل می گفت می خواهم یک نشریه ی هفتگی در باره ی شعر و شاعر منتشر کنم که نشد که نشد با این وصف هنوز هم آرزو دارم در ایرانی که بیش از پنجاه هزار شاعر زنده دارد حداقل ده نشریه ی روزانه ، هفتگی ، ماهانه و فصلنامه داشته باشیم اما این روزها به این حداقل دل خوشیم و خوشحال که نشریه ی گوهران هر از چند گاهی با ویژه نامه های خواندنی در دسترس علاقه مندان قرار می گیرد و این بار گوهران با تصویری از احمد رضا احمدی بر روی جلد و مقالات و نقد هایی خواندنی آمد کسانی که مایلند در باره ی زندگی و شعر احمد رضا احمدی بیشتر بدانند حتما این شماره از این نشریه را به دقت بخوانند چون هم شاعر از خودش گفت و هم دیگران در باره ی او .
در ابتدا گفتاری از شاعر در باره ی چیستی شعر آمده او بر این باور است که شاعران واقعی جهان را با تمسخر و طعن که مادر خرد آدمی است نگاه می کنند . دو تنها و دو سر گردان دو بی کس نوشته ای از احمد رضا احمدی به احمد رضا است . عنایت سمیعی و محسن فرجی هم گفت و گویی با احمد رضا کردند که تازگی خاصی دارد و قابل تامل .
در بخش سنجش نوشته هایی از هما سیار، مهرداد صمدی، شمس لنگرودی ، یدالله رویایی، شاپور جورکش و ... آمده در فصل روایت هم نوشته هایی از مسعود کیمیایی، هوشنگ گلمکانی، داریوش دولتشاهی، ناصر صفاریان و... به چشم می آید بخشی از این شماره ی گوهران به مکاتبات احمدرضا اختصاص دارد که نام ابراهیم گلستان، بهمن محصص، پرویز دوایی و محمود کیانوش به چشم می آید
احمد رضا احمدی از آغاز با انتشار طرح جریان ساز بود و پس از دوران فترت طولانی دوباره در میان جوانان ادامه دهنده جریانی است که از سال های اولیه دهه ی هفتاد آغاز شده است . شخصیت شعری احمدرضا پارادوکسیکال است با گذشت پنج دهه از عمر شاعری احمدی برخی او را شاعر بزرگی می دانند که شاعران آینده قدر و مقام او را خواهند دانست و گروهی دیگر بر این باورند که او در تمام زندگی هنری اش حتی یک سطر شعر واقعی نسروده است . شما چه فکر می کنید ؟