می‌میرم و زنده می‌شوم

محمدرضا محمدی‌آملی

شهرام شیدایی شعر را با زندگی و زندگی را با شعر معنا کرد. در دهه 70 دو شاعر توانا، بی‌حاشیه و بی‌هیاهو شعر سرودند؛ شعرهایی که با وجود سادگی، عمقی به ژرفای هستی داشت. بهزاد زرین‌پور در همان دفتر اول «ای کاش آفتاب از چهار سو بتابد» نشان داد شاعری تمام‌عیار است. گرچه با شعر زیست اما به دلایلی، کم منتشر کرد و جاروجنجال به راه نینداخت ولی شعرش و نگاهش ماند و ماندگار شد.
ادامه مقاله در روزنامه شرق دوشنبه 28 اسفند 1391